Michel Mazzoni

De fotografie kan zichzelf soms vergeten ten voordele van het beeld. Het medium is niet meer van belang wanneer de verbeelding stamelt en de wapens neerlegt, wanneer ze niet meer weet tot welke spiegel zich te wenden. Michel Mazzoni cultiveert dit ideaal dat zich heeft losgeweekt van de ingeburgerde ijkpunten, maatstaven en afgebakende lezingen. Zijn onderzoek van compositie en licht gaat verder dan de vraag van het landschap, waarvan de feitelijke aanwezigheid zich uiteindelijk steeds oplost in zijn contemplatieve keerzijde.
Afgedrukt op een affiche en tegen het raam aangeplakt, een uitzicht op een gapende opening. De rauwheid van de tegelmuur en het neonlicht, de aanzet van een parcours zonder adempauze en zonder einde. Een technische ruimte, zoals er overal te vinden zijn, een moderne geografie waarvan het typische zich onvermijdelijk verenigt met de noodzaak: het spoor is even buitengewoon als vertrouwd: de tunnel blind volgen en altijd in beweging zijn.
Maar het beeld en zijn installatie gaan verder dan deze vervreemde dagdagelijksheid. Deze wordt noch verlengd noch geïllustreerd door Michel Mazzoni: hij verzadigt eerder de eigenschappen hiervan tot de grens van de abstractie. De gecondenseerde en minimalistische compositie overstijgt veruit zijn onderwerp en linkt deze aan de omgeving. Deze krijgt hierin een nieuwe invulling; een abyssale afgrond waarin slechts zacht schijnsel ons gidst. Een weg komt uiteindelijk tevoorschijn, zij het zwak en duister, raadselachtig en verdoken.